clubgreen.nl - Voor het groene nieuws!
Elke vrouw is enthousiast over moeder worden. Rechts? Maar voor mij was het niet zo eenvoudig.
Het idee om een baby te krijgen was eigenlijk angstaanjagend. Maar op een rare manier. Ik bedoel, ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde hebben, we hadden zo'n leuke en avontuurlijke jeugd (zij het met veel chaos, rotzooi en familieargumenten) dat ik me niet kon voorstellen ze niet te hebben. Maar de praktische realiteit van 'wanneer' en 'waar' en 'hoe' (hoewel, ik wist hoe lol) en vooral 'hoe ga ik ermee om?' Woog zwaar in mijn gedachten. Ben 12 jaar geleden ontmoet hebben, het is niet alsof ik er verwarring over had wie Ik wilde kinderen hebben, iets dat een ENORM voorrecht is dat ik ken. Maar hoewel mijn zwangerschap gepland was, heb ik, toen ik die positieve zwangerschapstest las, het hele eerste trimester doodsbang gemaakt over hoe het zou zijn (en met mijn hoofd in een toilet). De angsten zouden gewoon niet ophouden! Ik voelde echt alsof mijn leven voorbij was.
Iets dat me hielp met mijn denkwijze was Dit artikel door mijn favoriet Vraag Polly. Ik was drie maanden zwanger toen het werd gepubliceerd en Ben kwam thuis naar me snikken op de bank het lezen van dit artikel. Tot op dat moment had ik niet kunnen beschrijven hoe ik me voelde. Hoe dan ook, 8 maanden na mijn geboorte, wilde ik een paar gedachten delen over de angsten die ik had en welke uitkwamen.
Als je probeert gek te kijken, maar van binnen verlies je het!
Ik zou mijn carrière verliezen.
vals
'Je kunt alles hebben, maar je kunt het niet de schuld geven, of wat dan ook. Eerlijk gezegd was mijn grootste vrees voor het hebben van een baby mijn zaak opofferen om dat te doen. Ik heb de afgelopen 8 jaar hard gewerkt om een bedrijf op te bouwen en ik vreesde dat een baby me volledig zou terugbrengen. Is het gebeurd? Helemaal niet! Ik bedoel, dingen veranderden en een paar maanden lang met een beperkte capaciteit werken, deden echt mijn best (mijn eigen baas betekent nul bevallingsverlof) maar het hebben van een baby heeft mijn bedrijf niet verpest. Ik bedoel, ik denk dat het het leven rommelig maakt, je veel afleiding geeft en je eerlijk gezegd NOOIT het gevoel hebt dat je lijst korter wordt, maar ik denk dat je deze dingen gewoon leert omzeilen. Word je misschien iets beter in het stellen van prioriteiten? Of je stopt met alles te doen.
Dat gezegd hebbende, het hebben van voldoende ondersteuning is essentieel geweest om mijn bedrijf in deze tijd draaiende te houden – we hebben ongelofelijk veel geluk met een goed ondersteuningsnetwerk, we hebben allebei flexibele schema's en we hebben ook nannying en familie om te helpen met kinderopvang. Ik weet dat ik niet in staat zou zijn geweest om een bedrijf met deze capaciteit te runnen als ik de thatsupport die ik deed niet had gehad, en ik heb een enorm respect voor ouders die het allemaal zo jongleren.
Het moederschap was niet 'voor' mij.
Vals (ja!)
Hallo! Mijn naam is Genève en ik ben geen moeder. Eerlijk gezegd was dat ongeveer hoe ik mezelf zag tot een paar jaar geleden. Ik wilde nooit de baby's van andere mensen vasthouden, en ik vond het niet schattig toen een kind naast ons in een restaurant zat. Maar verrassing, verrassing, het is anders met je eigen kinderen! Ik kan niet beginnen uit te leggen hoeveel liefde en vreugde Frankie ons brengt, het is zo verbazingwekkend om elke dag wakker te worden met haar kleine gezichtje … Alhoewel het moeilijk is en een jongleren met de tijd. Dus ja, mijn angst dat het moederschap iets is waar je voor bent gemaakt of niet, was ongegrond. In feite verandert het je volledig en ik vraag me af waarom ik het niet eerder deed! Nu kon ik me echt geen leven zonder haar voorstellen.
Ik zou mijn lichaam verpesten.
Vals (en misschien een klein beetje waar?).
Ja, deze is een beetje narcistisch, dat weet ik, maar ik denk dat het niet meer dan logisch is om het zelfvertrouwen in ons lichaam en hoe we eruit zien te verbinden. Het is iets dat in essentie in ons is geboord! En alleen maar je buik zien groeien en (voor mij) je enkels verviervoudigen is een (vaak hilarische) schok. In puur praktische zin is het hebben van een baby rauw en echt en duurt het lang voordat het hersteld is. Soms voelt het alsof je nooit meer hetzelfde zult zijn. Maar weet je wat? Voor mij heeft het proces geholpen om opnieuw te definiëren wat mijn lichaam kan en om het op een andere manier te zien. Dus ja, je lichaam verandert, waarvan sommige voor altijd kunnen blijven bestaan, het is niet verpest en wat nog beter is, is dat je een hele nieuwe waardering hebt voor wat je lichaam doet. Dat was een enorme, verbazingwekkende openbaring voor mij. En hoewel ik lieg als ik zei dat ik niet langer geef om het getal op de schaal of een zachte buik, is het toch leuk om mijn lichaam eindelijk te 'zien' voor de ongelooflijke, bijna magische taak die wordt uitgevoerd, in plaats van alleen te focussen op hoe het eruit ziet aan de buitenkant. Klinkt cliché, maar het is waar!
Ik zou alleen over baby's kunnen praten.
vals
Begrijp me niet verkeerd, het voelt goed om samen te komen met vrienden die baby's hebben en uren praten over de kleine details van slaapschema's, kinderziekten, reistips – alles en nog wat. Maar weet je wat? Nadat ik Frankie had, was ik blij om te beseffen dat ik snakte naar een normaal menselijk gesprek dat NIET rond baby's draaide. Zelfs na slechts een paar weken Frankie te hebben gehad, was het goed om samen te zijn met mijn alleenstaande vrienden en te kletsen over hun dating-leven (dit geeft me in het bijzonder leven), of over podcasts en politiek met Ben. Baby's zijn leuk, maar laten we echt zijn, het kan soms een beetje saai worden. Hoewel je misschien aan mijn vrienden moet vragen of ik in een onderwerp ben veranderd, maar ik probeer mezelf te reguleren … In het begin moest ik mezelf soms herinneren aan wat verschillende mensen interessant vinden, wat kan wees hard in de eerste paar maanden wanneer het leven wordt gedicteerd door deze schreeuwende poepmachine. Maar het was geweldig om te beseffen dat als je niet wilt dat je de hele tijd over baby's praat, je dat niet hoeft te doen. En als je de hele dag over baby's wilt praten, is dat ook goed!
Ik zou niet relevant worden.
vals
'Maak je geen zorgen, als moeder zul je je vaak een beetje irrelevant voelen', vertelde een vriend me toen ik zwanger was. Dat was angstaanjagend! Het is grappig hoeveel kleine dingen als dat in je hersenen kunnen blijven. Toegegeven, in de eerste paar maanden na de baby is er een overweldigend gevoel van geïsoleerd te zijn van de wereld, buiten de baan van normale mensen te zijn. Je tepel 24/7 in een baby's mond houden zou dat iedereen aandoen! Maar toen Frankie groeide merkte ik dat dit gevoel wegging en in plaats daarvan werd vervangen door een beter idee over wat ik wilde doen en betrokken wilde zijn. In sommige opzichten voel ik me gewoon wat blijer om niet elke trend te volgen en op de hoogte te zijn alles waar ik vroeger druk op zou hebben gehad. Ja, ik val nog steeds in de vergelijkingsval en krijg FOMO, maar een stuk minder dan voorheen (hoewel zelfregulerende sociale media helpt!). Andddd die een baby krijgt, biedt je het perfecte excuus om uit dingen te komen die je niet wilt doen, en dat is geweldig! Lol.
Ik zou mama hersenen krijgen.
Waar (zo waar)
Het spijt me maar het brein van mama / mama is iets. De mentale belasting van het hebben van een baby, voeden, jongleren met een bedrijf en in het algemeen proberen om alles gedaan te krijgen, is een ENORME aanpassing geweest. En soms heb ik oprecht het gevoel dat mijn hersens stuk zijn en proberen alle delen van het dagelijks leven te verwerken. Maar ik denk dat dit volkomen natuurlijk en normaal is voor een nieuwe moeder (elke moeder die ik heb gesproken is het daar mee eens). Maar eerlijk? Het is goed! (HET IS FIJN HET IS FIJN zegt ze terwijl haar hoofd ontploft). Wat ik bedoel is dat sommige dagen beter zijn dan andere, en slapen wanneer je het kunt krijgen helpt. Maar als ik terug zou kunnen gaan en pre-baby Geneve één ding zou vertellen, zou het zijn voordeel halen uit dat er geen kinderen zijn die helder zijn!
Mijn leven was voorbij.
ZO fout!
Ok, ik denk er nu over na, het voelt belachelijk, maar voor de eerste paar maanden dat ik zwanger was, kon ik alleen maar denken dat mijn leven voorbij was. OVER. Ik bleef mensen dingen zien doen – zoals reizen en uitgaan enz. – en denk bij mezelf: "oh, ik zal een moeder worden en zal dat niet meer kunnen doen". Achteraf gezien is het leven niet zo veel veranderd. Dat is zo grappig! Ja, het is meer volgepakt, meer gereguleerd, een beetje meer alledaags, en je verliest het vermogen om gewoon te doen wat je wilt wanneer je maar wilt, maar niets over dit nieuwe leven voelt voorbij. In feite is er zoveel vreugde dat het de rest opheft. Eerlijk gezegd, vind je jezelf gewoon een half fatsoenlijke draagzak, een enorme doos met water-afveegdoekjes en ga weg!
Wat was je angst voor het moederschap? Heb je die gehad?
Het bericht Vijf angsten die ik had over het worden van een moeder verscheen eerst op clubgreen.nl.
source https://www.clubgreen.nl/vijf-angsten-die-ik-had-over-het-worden-van-een-moeder/
